Lucky-feet

Hoge Kust, Zweden 2014

Beide hebben deze wandeling als prachtig maar heftig ervaren. Moeten er wel bij vertellen dat we de bergen die we tegenkwamen hebben bestormd, mag ook gelopen worden aan de voet.


Fjallravenloop 2010

Deel 1:

Ja hoor daar komt dan het verhaal “Fjallraven Classic”. Intussen is het voor ieder

duidelijk dat we allemaal de trail uitgelopen hebben, de een wat sneller dan de

ander, maar… het is geklaard.

Eerst het verzamelen op “Camp Ripan” waar we nog een aantal nachten

geslapen hebben, daar ook dolle pret bij een kampvuur hadden,

” waar inderdaad bak en braad op gegooid werd”



en een leuk gesprek met een zweed die ook op vakantie was en een man die in

Kiruna opgegroeid is.

Zij wisten te vertellen dat een van de gebouwen die vlak bij ons stond het

hoogste gebouw van Zweden is boven de zeespiegel.

Ook vertelde ze dat dat de stad Kiruna 10 kilometer verder verplaatst zou

gaan worden omdat hij nu op zeer dure grond staat, ze zijn nl. tot de

ontdekking gekomen dat onder de stad gigantisch veel ijzererts zit,

daar willen ze mee gaan werken. Dat is dan dezelfde week dat we er

waren even duidelijk geworden. Ook gaven ze op de vraag wat de mensen

doen voor werk die met kleine getallen bijeen wonen die zomaar ergens

her der verspreid in noord zweden, “het antwoord”, dat deze mensen in de

houthandel zaten; over het algemeen. Het was voor ons nl. een raadsel waar

deze mensen van leven.

Op de ochtend van vertrek naar Nikkaluokta nog even gezellig bij elkaar.




Lichtelijk gespannen, maar we waren er klaar voor en nu de bus in voor een

rit van 1uur.

Bij Nikkaluokta begon het behoorlijk voor het eggie. Na een bijzonder

emotionele start mochten we aan de tocht gaan snuiven en we hebben

gesnoven.

Na een aantal kilometers wisten we al dat het geen kattenpies zou

worden, het was een zwaar parcours met veel stenen en diversen extra.

We sloegen er ons aardig door met op zijn tijd een rust en wat te eten,

het eerste nachtkamp werd wat uitgesteld omdat er ergens brand was

geweest en we uit een aantal stromen beter niet konden drinken, daar

werd bij het eerst checkpoint voor gewaarschuwd. Dus nog maar wat

extra stappen erbij, maar dan had je ook wat, we hadden een goeie plek.

Lieve mensen we zullen niet meer zeuren als we ergens een mug tegen

komen, als je een keer een kamp opslaat hoog in het noorden weet je

pas echt wat muggen zijn. “Ze vinden je lekker” in de tent was het klein

maar mugvrij dus daar was het goed toeven en je was van die ettertjes af.

Ons tentje had wat groter mogen zijn hebben we achteraf besloten,

dat was in ieder geval een leermoment.

Na 40 jaar huwelijk is een twijfelaar toch wat krap.




We hebben wel goed geslapen en als je opstond had je het idee

gigantisch stijf te zijn ,nou daar hebben we die drie nachten beslist

geen last van gehad.

(er komt nog veel meer)!

Deel 2:

De tweede dag op naar het ontbijt, een stukje verder langs een stroom waar

we water genoeg hadden.

Na het ontbijt er weer opuit, “we hadden toch niets anders te doen” het weer

was prima, op naar het volgende checkpoint Singi. Daar werden we geweldig

verwend met gebak (kerstcake) , koffie een soort van aardappelpuree met

rendiervlees en veenbessen in een wrap gevouwen.

Lekker….. mmmmm.

We konden er weer tegen na een stevige tocht kwamen we aan bij checkpoint

Primus.

Daar was een mogelijkheid om extra spullen in te kopen en hebben we met

elkaar heerlijk in het zonnetje lekker wat zitten tutten.

Bij deze hut was er een ook mogelijkheid om naar de sauna te gaan , dan

moest je wel eerst het hout hakken dat zag er indrukwekkend uit. Hebben

we maar niet gedaan, hoewel het wel als vaste sauna bezoekers erg lokte.

We besloten, voor de grote klim, te gaan overnachten. We moesten met dit

gegeven behoorlijk gedoseerd omgaan, want als we te ver zouden lopen was

er geen mogelijkheid meer om de tent op te zetten, zodat je dan misschien

jezelf voorbij zou lopen. Nou Bert kreeg op het eind van de rit ineens een

pepertje in zijn kont, na toch wel wat moeilijke uurtjes, die had Bert beslist

niet alleen,

hier en daar werden de pijntje lichamelijk maar ook geestelijk als signaal

waargenomen. Hij ging er als een speer vandoor en zorgde voor een geweldig

mooie plek langs het parcours. Aan de overkant zagen we de sneeuw tegen

de berg liggen.

Ja daar waren ook muggen maar waar niet??? De foto’s liegen er niet om.

Laatste deel:

De volgende morgen zouden we bij dit meer ook ons ontbijtje kunnen gebruiken.

Al had Annemieke daar een dooie “vis??” zien drijven het kon ons niet veel deren. “Hadden we niet geleerd in helder water zwemt geen vis”?

Ja Annemieke we leven allemaal nog, we zijn beslist geen geesten geworden.

Daarna op voor de Tjäktja waar men een beetje tegen opzag omdat de

klim behoorlijk zwaar kon zijn, hij was inderdaad heftig, maar af en toe

even stoppen, dan weer door dat werkt perfect. Er was een man die een

handje toe wilde steken zelfs op grote hoogtes kom je nog aardige mensen

tegen. Maar … afgeslagen voor dit vriendelijk gebaar. Het moest geklaard

worden op eigen kracht!

Boven gekomen kwamen we in een weids landschap, men noemt het wel

een maanlandschap. Na diverse beekjes met rotsblokken en bruggen die

genomen moesten worden, arriveerden we bij een post waar Bert op zijn

knieën ging voor een mooie blonde Zweedse met vlechtjes. We waren

allemaal weer verzameld en daar kwamen we ook Jan en Monika tegen

die met ons contact hadden gehad op de site over de bepakking. Na een

rust erop uit naar de Tjäktja hut waar geen bemanning was,

het hoogste

punt 1140m; staat er beschreven in de pas. Dat nemen we dan maar aan.

Daarna afzakkend naar de post voordat we het kamp weer zouden opzetten.

Een weg die eindeloos leek, daarbij nog een schat van een meid  geholpen

met haar pootje en wat peptalk, zagen we de brug liggen waar de

“Alesjaurestugan” achter lag. Helaas kwam daar de teleurstelling dat er

drie van de groep van ons team al doorgelopen waren omdat we een

half uur later dan afgesproken, arriveerden. Dat verhaal kregen we te

horen van een heel dappere Annemiek. Die wel op ons aan het wachten

was en vertelde dat haar ventje zo beroerd was dat die maar bleef

doorlopen. Wij hebben haar geadviseerd dat ze achter hem aan moest

gaan omdat wij toch nog even een rust moesten pakken. Er moest toch

op hem gelet worden. Vanaf hier hebben we weinig contact meer gehad

met de rest van de groep wat wel teleurstellend was omdat je een jaar

lang zeker met elkaar bezig bent en dan een half uur maakt, dat je niet

als team meer bij elkaar bent.

Jammer dan. Wij na de rust en nog allerlei prikkels vanuit het veld nog

een stuk gelopen om ons laatste bivak op te zetten dat was bij een meer,

tegenover ons zag je hutten waarvan wij vermoedden dat daar Sami”s

leefden. Fantasie????

We hebben ons gewassen in het ijskoude water van het meer om daarna

rillend in ons thermo ondergoed de slaapzak in te duiken. Na een aantal

uren slapen uit bed gekropen thee gezet en ons weer opgemaakt voor

de rest van de tocht. Rond half vier stapten we door de stille en koude

wereld van Lapland. Het vroor op dat moment en de rijp zat aan de

struiken, daarbij kwam er ook nog een dikke mist opzetten. Toch nog

rondkijkend of we de overige teamleden ergens zagen staan en ja na

een kilometer of 2a3 kwamen we er twee tegen die ook hun tent aan

het afbreken waren en ze vertelden dat de andere twee doorgelopen

waren. “OK” het hart gerust dus het gaat nog goed met ze. Wij verder,

we hadden nog een aantal kilometers voor de boeg. Maar ojee mijn

pootje begon zich te verzetten. Dus moest daar stevig rekening mee

gehouden gaan worden. Na de checkpoint Fj, KIERON waar we een

heerlijk flensje met veenbessen en slagroom kregen en niet te vergeten

een heerlijke bak koffie, waar we gigantisch van hebben genoten.

Daarna werd het om het halfuur een kleine pauze en na een pauze

of wat een grotere.

Daar heb ik, Rita, even liggen pitten op een giga

rotsblok terwijl Bert in gevecht was met het gasstelletje. Maar het

lukte hem om drinken en eten te maken zelfs als ik nu achter het

toetsenbord nog bedenk hoe zwaar ik dat eten op mijn maag

voelde liggen, denk ik nooit geen zakkenvoedsel meer te zullen eten.

(Ik boer het als het ware nu nog op.

De laatste kilometers waren zwaar maar iedere meter werd overwonnen

met aan het eindpunt een houten boog. Joepie, we waren er dachten we,

nou mooi niet er moest nog een stuk gelopen worden voor je er was, daar

hoorde we applaus, we dachten dat dat voor muziek of een spreker was,

neen het was voor ons. Nou moet je weten dat ik dodelijk verlegen ben

in dat soort situaties, het voelde goed! Daar waren ook de andere leden

van het team we hadden het allemaal geklaard. Daar hebben we later

die avond een drankje opgenomen.

Intussen hadden we een kamer kunnen ritselen in een hut voor 6 personen

(waaronder 4 dames en 2 hondjes uit Kiruna) die nacht hebben we

heerlijk geslapen.

De andere morgen hebben we het ontbijt heel veel eer aangedaan.

Als we dat nu zouden eten wat we toen hebben verorberd denk ik dat

het er weer spontaan uit zou komen. Zoveel en zo lekker.

Na het ontbijt hebben we ook nog even met het meisje gesproken die

onderweg met fysieke problemen kampte. Ook zij heeft het gelukkig

gehaald door langzaam door te lopen.

Later op de dag mijn pootje na laten kijken en medicatie gekregen.

Verder naar de binnenkomst van de andere lopers gekeken en genoten

van de festiviteiten alom. Later op de dag zijn we uit eten geweest

met de hele team in een leuke tent waar we rendiervlees en veenbessen

hebben besteld met…. patat. Ja we blijven wel Hollanders toch.

De andere dag zijn wij met nog twee van het team per bus teruggekeerd

naar Kiruna