Beide hebben deze wandeling als prachtig maar heftig ervaren. Moeten er wel bij vertellen dat we de bergen die we tegenkwamen hebben bestormd, mag ook gelopen worden aan de voet.
Deel 1:
Ja hoor daar komt dan het verhaal “Fjallraven Classic”. Intussen is het voor ieder
duidelijk dat we allemaal de trail uitgelopen hebben, de een wat sneller dan de
ander, maar… het is geklaard.
Eerst het verzamelen op “Camp Ripan” waar we nog een aantal nachten
geslapen hebben, daar ook dolle pret bij een kampvuur hadden,
” waar inderdaad bak en braad op gegooid werd”
en een leuk gesprek met een zweed die ook op vakantie was en een man die in
Kiruna opgegroeid is.
Zij wisten te vertellen dat een van de gebouwen die vlak bij ons stond het
hoogste gebouw van Zweden is boven de zeespiegel.
Ook vertelde ze dat dat de stad Kiruna 10 kilometer verder verplaatst zou
gaan worden omdat hij nu op zeer dure grond staat, ze zijn nl. tot de
ontdekking gekomen dat onder de stad gigantisch veel ijzererts zit,
daar willen ze mee gaan werken. Dat is dan dezelfde week dat we er
waren even duidelijk geworden. Ook gaven ze op de vraag wat de mensen
doen voor werk die met kleine getallen bijeen wonen die zomaar ergens
her der verspreid in noord zweden, “het antwoord”, dat deze mensen in de
houthandel zaten; over het algemeen. Het was voor ons nl. een raadsel waar
deze mensen van leven.
Op de ochtend van vertrek naar Nikkaluokta nog even gezellig bij elkaar.
Lichtelijk gespannen, maar we waren er klaar voor en nu de bus in voor een
rit van 1uur.
Bij Nikkaluokta begon het behoorlijk voor het eggie. Na een bijzonder
emotionele start mochten we aan de tocht gaan snuiven en we hebben
gesnoven.
Na een aantal kilometers wisten we al dat het geen kattenpies zou
worden, het was een zwaar parcours met veel stenen en diversen extra.
We sloegen er ons aardig door met op zijn tijd een rust en wat te eten,
het eerste nachtkamp werd wat uitgesteld omdat er ergens brand was
geweest en we uit een aantal stromen beter niet konden drinken, daar
werd bij het eerst checkpoint voor gewaarschuwd. Dus nog maar wat
extra stappen erbij, maar dan had je ook wat, we hadden een goeie plek.
Lieve mensen we zullen niet meer zeuren als we ergens een mug tegen
komen, als je een keer een kamp opslaat hoog in het noorden weet je
pas echt wat muggen zijn. “Ze vinden je lekker” in de tent was het klein
maar mugvrij dus daar was het goed toeven en je was van die ettertjes af.
Ons tentje had wat groter mogen zijn hebben we achteraf besloten,
dat was in ieder geval een leermoment.
Na 40 jaar huwelijk is een twijfelaar toch wat krap.
We hebben wel goed geslapen en als je opstond had je het idee
gigantisch stijf te zijn ,nou daar hebben we die drie nachten beslist
geen last van gehad.
(er komt nog veel meer)!
Deel 2:
De tweede dag op naar het ontbijt, een stukje verder langs een stroom waar
we water genoeg hadden.
Na het ontbijt er weer opuit, “we hadden toch niets anders te doen” het weer
was prima, op naar het volgende checkpoint Singi. Daar werden we geweldig
verwend met gebak (kerstcake) , koffie een soort van aardappelpuree met
rendiervlees en veenbessen in een wrap gevouwen.
Lekker….. mmmmm.
We konden er weer tegen na een stevige tocht kwamen we aan bij checkpoint
Primus.
Daar was een mogelijkheid om extra spullen in te kopen en hebben we met
elkaar heerlijk in het zonnetje lekker wat zitten tutten.
Bij deze hut was er een ook mogelijkheid om naar de sauna te gaan , dan
moest je wel eerst het hout hakken dat zag er indrukwekkend uit. Hebben
we maar niet gedaan, hoewel het wel als vaste sauna bezoekers erg lokte.
We besloten, voor de grote klim, te gaan overnachten. We moesten met dit
gegeven behoorlijk gedoseerd omgaan, want als we te ver zouden lopen was
er geen mogelijkheid meer om de tent op te zetten, zodat je dan misschien
jezelf voorbij zou lopen. Nou Bert kreeg op het eind van de rit ineens een
pepertje in zijn kont, na toch wel wat moeilijke uurtjes, die had Bert beslist
niet alleen,
hier en daar werden de pijntje lichamelijk maar ook geestelijk als signaal
waargenomen. Hij ging er als een speer vandoor en zorgde voor een geweldig
mooie plek langs het parcours. Aan de overkant zagen we de sneeuw tegen
de berg liggen.
Ja daar waren ook muggen maar waar niet??? De foto’s liegen er niet om.
Laatste deel:
De volgende morgen zouden we bij dit meer ook ons ontbijtje kunnen gebruiken.
Al had Annemieke daar een dooie “vis??” zien drijven het kon ons niet veel deren. “Hadden we niet geleerd in helder water zwemt geen vis”?
Ja Annemieke we leven allemaal nog, we zijn beslist geen geesten geworden.
Daarna op voor de Tjäktja waar men een beetje tegen opzag omdat de
klim behoorlijk zwaar kon zijn, hij was inderdaad heftig, maar af en toe
even stoppen, dan weer door dat werkt perfect. Er was een man die een
handje toe wilde steken zelfs op grote hoogtes kom je nog aardige mensen
tegen. Maar … afgeslagen voor dit vriendelijk gebaar. Het moest geklaard
worden op eigen kracht!
Boven gekomen kwamen we in een weids landschap, men noemt het wel
een maanlandschap. Na diverse beekjes met rotsblokken en bruggen die
genomen moesten worden, arriveerden we bij een post waar Bert op zijn
knieën ging voor een mooie blonde Zweedse met vlechtjes. We waren
allemaal weer verzameld en daar kwamen we ook Jan en Monika tegen
die met ons contact hadden gehad op de site over de bepakking. Na een
rust erop uit naar de Tjäktja hut waar geen bemanning was,
het hoogste
punt 1140m; staat er beschreven in de pas. Dat nemen we dan maar aan.
Daarna afzakkend naar de post voordat we het kamp weer zouden opzetten.
Een weg die eindeloos leek, daarbij nog een schat van een meid geholpen
met haar pootje en wat peptalk, zagen we de brug liggen waar de
“Alesjaurestugan” achter lag. Helaas kwam daar de teleurstelling dat er
drie van de groep van ons team al doorgelopen waren omdat we een
half uur later dan afgesproken, arriveerden. Dat verhaal kregen we te
horen van een heel dappere Annemiek. Die wel op ons aan het wachten
was en vertelde dat haar ventje zo beroerd was dat die maar bleef
doorlopen. Wij hebben haar geadviseerd dat ze achter hem aan moest
gaan omdat wij toch nog even een rust moesten pakken. Er moest toch
op hem gelet worden. Vanaf hier hebben we weinig contact meer gehad
met de rest van de groep wat wel teleurstellend was omdat je een jaar
lang zeker met elkaar bezig bent en dan een half uur maakt, dat je niet
als team meer bij elkaar bent.
Jammer dan. Wij na de rust en nog allerlei prikkels vanuit het veld nog
een stuk gelopen om ons laatste bivak op te zetten dat was bij een meer,
tegenover ons zag je hutten waarvan wij vermoedden dat daar Sami”s
leefden. Fantasie????
We hebben ons gewassen in het ijskoude water van het meer om daarna
rillend in ons thermo ondergoed de slaapzak in te duiken. Na een aantal
uren slapen uit bed gekropen thee gezet en ons weer opgemaakt voor
de rest van de tocht. Rond half vier stapten we door de stille en koude
wereld van Lapland. Het vroor op dat moment en de rijp zat aan de
struiken, daarbij kwam er ook nog een dikke mist opzetten. Toch nog
rondkijkend of we de overige teamleden ergens zagen staan en ja na
een kilometer of 2a3 kwamen we er twee tegen die ook hun tent aan
het afbreken waren en ze vertelden dat de andere twee doorgelopen
waren. “OK” het hart gerust dus het gaat nog goed met ze. Wij verder,
we hadden nog een aantal kilometers voor de boeg. Maar ojee mijn
pootje begon zich te verzetten. Dus moest daar stevig rekening mee
gehouden gaan worden. Na de checkpoint Fj, KIERON waar we een
heerlijk flensje met veenbessen en slagroom kregen en niet te vergeten
een heerlijke bak koffie, waar we gigantisch van hebben genoten.
Daarna werd het om het halfuur een kleine pauze en na een pauze
of wat een grotere.
Daar heb ik, Rita, even liggen pitten op een giga
rotsblok terwijl Bert in gevecht was met het gasstelletje. Maar het
lukte hem om drinken en eten te maken zelfs als ik nu achter het
toetsenbord nog bedenk hoe zwaar ik dat eten op mijn maag
voelde liggen, denk ik nooit geen zakkenvoedsel meer te zullen eten.
(Ik boer het als het ware nu nog op.
De laatste kilometers waren zwaar maar iedere meter werd overwonnen
met aan het eindpunt een houten boog. Joepie, we waren er dachten we,
nou mooi niet er moest nog een stuk gelopen worden voor je er was, daar
hoorde we applaus, we dachten dat dat voor muziek of een spreker was,
neen het was voor ons. Nou moet je weten dat ik dodelijk verlegen ben
in dat soort situaties, het voelde goed! Daar waren ook de andere leden
van het team we hadden het allemaal geklaard. Daar hebben we later
die avond een drankje opgenomen.
Intussen hadden we een kamer kunnen ritselen in een hut voor 6 personen
(waaronder 4 dames en 2 hondjes uit Kiruna) die nacht hebben we
heerlijk geslapen.
De andere morgen hebben we het ontbijt heel veel eer aangedaan.
Als we dat nu zouden eten wat we toen hebben verorberd denk ik dat
het er weer spontaan uit zou komen. Zoveel en zo lekker.
Na het ontbijt hebben we ook nog even met het meisje gesproken die
onderweg met fysieke problemen kampte. Ook zij heeft het gelukkig
gehaald door langzaam door te lopen.
Later op de dag mijn pootje na laten kijken en medicatie gekregen.
Verder naar de binnenkomst van de andere lopers gekeken en genoten
van de festiviteiten alom. Later op de dag zijn we uit eten geweest
met de hele team in een leuke tent waar we rendiervlees en veenbessen
hebben besteld met…. patat. Ja we blijven wel Hollanders toch.
De andere dag zijn wij met nog twee van het team per bus teruggekeerd
naar Kiruna